Аниси кунҷи танҳоӣ китоб аст,
Фурӯғи субҳи доноӣ китоб аст.
Китоб манбаи илму дониш, сарчашмаи дарёи ақл, маҳзани фарҳангии миллӣ, пояи тамаддуни ҷаҳони мутамаддин, хоса оинаи ҳаёт ва калиди дарёи ганҷи сухан аст.
Бо ҳамин далел шоири бузурги форсу тоҷик Абдураҳмони Ҷомӣ китобро ҳамчун «Фурӯғи субҳи доноӣ» ба қалам додааст. Инсон метавонад ба воситаи китоб ба адабиёту фарҳанг ба мамлакатҳои зиёд ошно гашта, оламро бо тайёраи андеша сайр намояд. Осори классикон низ тавассути китоб то замони мо эҳё гардида, олами тафаккури мардумро мисли субҳ равшан мекунад. Агар дақиқтар андеша кунем, китоб рафиқи ҷонии инсон аст. Дар лаҳзаҳои вазнини танҳоӣ китоб дар бари мост. Воқеан дар ягон давру замон бе китоб ғизои маънавӣ, зиндагии рангинро тасаввур намуд.
Гул саҳар лаб во кунад аз хандаҳои офтоб,
Мекушояд саҳфаҳои фикри одамро китоб.
Парвинаи СОБИРҶОН,
донишҷӯи соли 1-уми
факултети омӯзгорӣ ва фарҳанг