Модар, чи кадар калимаи зебо ва гуворо мебошад. Вақте ин калимаро ба забон мегирем, аз чашми пурмеҳру муҳаббати мо ашки шодӣ мерезад.
Модар, ту ин қадар дилрабо ҳастӣ, ту ин қадар дилчаспу дилкушо ҳастӣ. Туро ҳама пиру ҷавон дӯст медоранд. Кас орзу мекунад, ки доим ҳамроҳат бошад, вале чи илоҷ? Кошки модар ва падар ҳам то охири умри ҳаёт бошад, лекин ин тавр намешавад. Аз он рӯзе, ки фарзанд ба дунё меояд, модар ба вай меҳрубонӣ мекунад. Модар намехоҳад, ки фарзандаш бигиряд, вай мехоҳад, ки доимо фарзандаш хушбахт бошад. Модар то ҳамон вақте, ки ҷон дар бадан дорад, туро меҳрубонӣ мекунад ва доимо ба гапҳои пурмазмуни ту интизорӣ мекашад.
Насиба ҲАМИДОВА,
донишҷӯи соли 1-уми
факултети омӯзгорӣ ва фарҳанг