Модар, ту шарифи хонадонӣ,
Модар, ту фариштаи ҷаҳонӣ.
Модар беҳтарин калимаест, ки мо ба забон меорем. Вақте мо калимаи модарро ба забон мегирем, чӣ қадар шодӣ дар дили худ ҳис мекунем. Шахси аз ҳама қиматарини инсон ва бебаҳотарин ин модар аст. Дили тавонои модар муҳаббатро мепарварад, рӯҳафтодаву дилшикастагонро фараҳу умед мебахшад.
Модар шахси ғамхор ва дилсӯз аст. Аз ин рӯ, мо бояд ба қадри модар бирасем, ки дар дунё модар як бор насиби инсон мегардад. Ҳамаи ҷиҳату талошҳои модар дар ин дунё барои фарзандон аст, ки онҳо соҳибмаърифат ва хушрафтор гарданд.
Саодати ЗОИР,
донишҷӯи соли 1-уми факултети
филологияи тоҷик ва журналистика