Дар китоби “Ал-қонун”-и Абуалӣ ибни Сино пиёзи анзурро пиёзи мӯшин ном мебаранд, барои он ки мӯшро мекӯшад. Дар ҷое, ки бӯи он паҳн мегардад, мӯшҳо аз бӯи он мегурезанд.
Мизоҷаш гарм, дар дараҷаи сеюм хушк ва дар дараҷаи дуюм он намнок мебошад. Маззаи пиёзи анзур сӯзон ва таъсиркунанда буда, таркиби фоиданокиаш барои бисёр бемориҳо, аз ҷумла бемориҳои сар ба монанди луоби обилаи мағзи сар (слезистая опухоль мозга), эпилепсия, дарди сар аз хунукӣ ба амал омада, чархзании сар, аъзои фалаҷ (паралич) шудаи сустии сару бадан, сустшавии хотира, фаромӯшхотирӣ, қавӣ кардани биниши чашм, хуфаи кӯҳна, тангшавии роҳи нафас, гӯшдард, ҳазмкунии хӯрок дар меъда, обкунии санги шошадон, мӯшакҳои асаб ва ғайра бисёр фоидабахш мебошад.
Манучеҳри АШУР,
донишҷӯи соли 3-юми факултаи молиявию иқтисодӣ