- Он коре, ки Шумо карда истодаед, аз сидқи дил кунед ва онро ташаккул диҳед, фаромӯш накунед, ки ин интихоби Шумост!
- Ба санҷишҳои рӯҳӣ ва ҷисмонӣ омода шавед. Бидонед, ки чӣ гуна дар ақл ва бадан солим бошед. Агар шумо намедонед, ки чӣ тавр, биомӯзед!
- Аз имтиҳони дарпешистодаи Шумо дар мақоми нав лаззат баред.
- Ҳамеша мусбат бошед! Барои худ вазифаҳои мушкил мондан натарсед. Стресс — ин маҳсули нобоварӣ ба худ аст, аз ин рӯ, ба худ бовар ва эътимод кунед!
- Дар ҳар гуна вазъият, Шумо метавонед дар он чизе, ки дар айни замон карда истодаед, пароканда шавед. Дар гузашта зиндагӣ накунед ва имрӯз ҳам зиндагӣ накунед — ин баробар ба мағлубият аст. Ҳозир зиндагӣ кунед!
- Фикр моддӣ аст. Фикрҳои худро назорат кун! Агар ақли Шумо ором бошад, пас, бадан фишурда намешавад. Дар хотир доред, ки бемориҳо аз куҷо пайдо мешаванд? Ва баръакс, шиддати мӯшакҳо муноқишаи психологиро нишон медиҳад — сабабро дар фикрҳои худ биҷӯед, вазъро раҳо кунед!
- Агар Шумо вазъиятро тағйир дода натавонед, муносибати худро ба он тағйир диҳед. Мо ҳамеша вазъро тавре мебинем, ки мо ин вазъро дида метавонем. Худро таълим диҳед, биниши худро васеъ кунед!
- Таваҷҷӯҳи худро ба он чизе, ки ба шумо дода мешавад, назорат кунед ва аз он чизе, ки аз имконоти шумо берун аст, ҷудо кунед. Бидонед, ки чӣ гуна бояд сари вақт таваққуф кард, то қувват гиред ва сатри баландтарро паси сар кунед.
- Бо шикаст дучор шудан, онро ҳамчун таҷриба қабул кунед! Фаҳмидани хатогиҳои Шумо бояд Шуморо дар оянда ба сӯи пирӯзӣ расонад. Ноумед нашавед!
- Асос он аст, ки Шумо аз ҳар гуна раванде, ки мекунед, ҳаловат баред ва хурсандӣ кунед: варзиш, таҳсил, тиҷорат, оила. Ва он гоҳ бахт бо Шумо хоҳад буд!
10 ҚОИДАИ ШАХСИ МУВАФФАҚ АЗ БУЗУРГТАРИН РАВОНШИНОСОН
