Мегӯянд бар сари гӯри роҳибе дар яке аз қабристонҳои Лондон чунин навишта шудааст: «Кӯдак, ки будам, мехостам дунёро тағйир бидиҳам. Бузургтар шудам, эҳсос кардам, ки дунё хеле бузург аст ва ман бояд Инглистонро тағйир диҳам. Баъдҳо Инглистонро ҳам бузург ёфтам ва тасмим гирифтам, ки шаҳрамро тағйир диҳам. Ба пиронсолӣ, ки расидам, фақат мехостам, ки хонаводаамро ба таври шоиста тағйир диҳам. Ва инак, ки дар остони марг қарор дорам, дарк кардаам, ки агар рӯзи аввал худамро тағйир медодам, шояд метавонистам дунёро ҳам тағйир диҳам».
ОРЗУ ВА ИНҚИЛОБ
