Маъмури давлатӣ дари хонаашонро тақ-тақ кард. Пиразан дарро боз намуд.
Маъмур пурсид:
— Дар хона чанд нафар ҳастед? Шиносномаҳоятонро биёваред, то сабти ном кунам.
Пиразан аз дарвоза берун баромад, ба охири кӯча нигоҳ кард ва бо чашмони пур аз ашк гуфт:
— Агар имкон бошад, фардо биё ва саршумори хонаи моро ба фардо гузор.
Маъмур гуфт:
— Модар, чӣ фарқе мекунад? Фардо ҳам мисли ҳамин рӯз аст. Дар як рӯз кам ё зиёд намешавед.
Пиразан гуфт:
— Бале, мешавад. Писарам 31 сол боз рафтааст, шояд имрӯз баргардад ва мо то фардо се нафар хоҳем шуд…
Фардо маъмури давлатӣ дари хонаашонро тақ-тақ кард, аммо пиразанро наёфт.
Ҳамсояи пиразан ба маъмур гуфт:
— 31 сол аст, ки пиразан ҳар куҷое, ки равад, калиди хонаашро ба ман медиҳад ва мегӯяд:
— Шояд дар набудани ман писарам ояд ва хаставу монда шуда бошад, калидҳоро ба ӯ деҳ, ки то омадани ман истироҳат кунад ва ором бошад.
Мантиқ: Муҳаббати модар ба фарзанд инчунин аст. Муҳаббати ту чӣ, хонандаи азиз?!