Модар, калимаи ширину дилнавоз. Вақте ин калимаро ба забон меорем, пеши назари мо бонуи меҳрубон намоён мешавад. ӯ бо зиндагӣ ҷангидаасту акнун мисли дарахти пурсамар боли сари мо фарзандон қарор дорад, то аз таҷрибаи рӯзгори худ фарзандонро дарси ибрат омӯзонад ва аз муҳаббати худ шодобашон гардонад.
Модарҷон, ман имрӯз ташнаи дидор, пазмони меҳрубониҳои шумо шудаам. Имрӯзҳо талош мекунам он рузҳое, ки шумо дар дил мепарваридед, бароварда ва сарбаландона қарзи фарзандиамро иҷро кунам. Дар пеши шумо сари таъзим фуруд меоварам, чунки биҳишт зери қудуми шумост. Агар дар дунё чи қадар гули хушбӯе бошад, ҳеҷ кадоме ба бӯи форами шумо баробар шуда наметавонад. Оре, зиндагӣ басо аҷиб аст, яке канори падару модар дигаре дар фироқи ин ду ганҷи ноёб. Ин ҳақиқат аст, ҳақиқати талхе, ки аз таҷрибаи ҳаёти мо вобастагӣ дорад.
Вақте хурд будам, падарам маро танҳо гузошт ва думболи ҳавову ҳаваси худ равона гашт, дар нимароҳи зиндагӣ мо танҳо мондем ва намедонистем, ки кадом роҳро интихоб кунем. Ҳар қадар ранҷе, ки зиндагӣ ба ман дод, сабр кардам. Ин ҳама бо дуои модарам буд. Модаре , ки аз чашм дуру ба дил наздик аст.
Дилдора ДАВЛАТОВА,
донишҷӯи соли якуми
факултаи омӯзгорӣ ва фарҳанг