Хушбахтӣ дар сарвату пул нест, балки хушбахтӣ дар ҳурмати якдигарфаҳмӣ аст. Инсонҳои хуб дар зиндагӣ ва дар ҳаёт як бор меоянд, аммо бо як хатоии кӯчак метавонӣ аз даст дод. Хушбахтиро баъзе инсонҳо дар пулу мол, сарват ва баъзе дигарон дар шодии наздикону шахсони наздикаш мебинад. Шахсе, ки ба дигарон хушбахтӣ мехоҳад, худ хушбахт аст. Хушбахт онест, ки дар бадтарин вазъияти зиндагӣ худро хушбахт меҳисобад. Нависандагон дар ин мавзӯъ хуб гуфтаанд.
Мурғобӣ аз кучаи ифлоси худ хушҳол аст, зеро баҳрро намедонад. Хушбахтӣ ҳақиқӣ ҳаловати имрӯза аст. Бидуни вобастагии ғамангез аксар одамон он қадар хушбахтанд, ки тасмим гирифтааст танҳо худашон бошанд.
Барои бисёр одамон хушбахтӣ дар хурсандӣ бо дӯстон, дар зиёфат ва ҳатто лазат бурдан ё ҳамроҳи дӯстонаш мебошад.
Анора ИМОМОВА, донишҷӯи соли 3‑юми факултети физика ва математика